❄❄❄

ნისლიან ღამეს მთვარემ მომითხრო,

ფოთლის შრიალით მებაასება,

ხე ტოტებს იმტვრევს, რითმებს აღმიძრავს,

უცხო პიესა მუზად მაწვება;

სუსხის მაგივრად ვიგრძნობ შეხებას,

ვცდილობ გავიცნო საფლავის მიწა,

თოტზე კაცია, თავი ყულფში აქვს,

გარემო გრგვინავს, ნესტის სუნია;

აბორგებულა დრო სტიქიონში,

თითქოს იღვიძებს, მაგრამ ჯერ ვერა,

გარმოს კაწრავს, ძილბურანშია,

ისე აჟრჟოლებს როგორც ცას ელვა;

გული ულბება, ისევ ხურდება,

მალე აღსდგება ფენიქსის სახით,

ახლიდან შექმნის მძლავ დინასტიას,

და მას იდუმალს, მე გავეცნობი...