ფრანკენშტაინი

მე ვარ უბრალოდ ჩვეულებრივი,

ადამიანის სახით, სხეულით,

მათი ნაკლი მაქვს, მათი პლიუსი,

მაგრამ რატომღაც კარგს ვერ მამჩნევენ;

რატომ შემქმენი ასე ბოროტი,

ან/და ასეთი სულის პატრონი?

რატომ მომეცი კაცის გონება,

რატომ წამართვი კარგი ცხოვრება?

შენ ხარ შემქმნელი ამ ჩემი არსის.

რატომ გამირბის მე მუდამ ხალხი?

მეც ხომ მათსავით ვსუნთქავ და ვცოცხლობ,

მეც ხომ მათსავით მიფეთქავს გული?!.

მათ მე ჩამიკლეს გულში გრძნობები

და გამიღვიძეს შავი გეგმები,

თუნდაც მე და შენ რა განგვასხვავებს,

შენ ხარ ლამაზი, მე კი მაიხინჯი?!.

სწორედ ლამაზმა ამპარტავნებამ

მომიკლა გული და სიყვარული,

სულ, რომ დამცინით, თან, რომ მაჯავრებთ

სურვილად მექცა თქვენი ტალანტი

თქვენმა ტალანტმა მომცა მე კარგი,

აღარ მადარდებს რომ სულ ხართ ბრბონი,

მე კი თქვენგან ვარ განსხვავებული,

და მე არასდროს დაგემსგავსებით;

წყეულიც იყავთ თეთრნო და შავნო,

აღმოსავლეთო და დასავლეთო,

ნუ შემეხებით, მომშორდით ყველა,

ჩემგან გაგდევნით ლამაზმანებო;

წინააღმდგეგში დაგტანჯავთ ყველას,

ცოცხლად კოშმარი და ტკივილები,

მოგისპობთ ყველას იმ სილამაზეს,

რომელიც ერთ დროს მომისპეთ გულში.