***

 დავიარები ისევ მარტოდენ

მიუხედავად ბევრნი არიან,

მიუხედავად გვერდში მიდგანან

გრძელ ბეწვის ხიდზე მარტო დავდივარ;

საინტერესო არის გარემო,

ბურუსი ჩემი მეგობარია,

ფორმებს ვაკეთებ ძაღლის და კურდღლის

და არხეინად გზა მიხარია;

ხან საშიშია ქვევით ჩახედვა,

ხან სიამაყე მაყურებინებს,

ხან სევდიანად ვუყურებ ყველას;

მინდა შევეხო მაგრამ, დამანგრევს;

ეს გზა ჩემია, ის მე ვიპოვნე,

სხვა სულიერი თვალით ვერ ამჩნევს,

თუ მივუთითებ ვერ აღიქვამენ

და თუ ვიარე მარტოს მხედავენ;

მარტო არა ვარ დაბინდულ გზაზე,

ბინდში ფორმები მესალმებიან,

მეგებებიან, მათ ვენატრები,

მათი არსობის დასტური მე ვარ;

გამოვიყვანე, გამოვაცოცხლე,

სული შთავბერე, ვანხორციელე,

ვადემონსტრირე, გავაფერადე,

გამოძერწილი ყველას ვანახე;

აღტაცებული უმზერდა ყველა,

თითქოს თვითება თავად ჰქონოდა,

მის გვერდით დგომით ვამახინჯებდი

ამიტომ შორით ტკბობა დამჩემდა;

ახლაც ასე ვთხზავ, გადმოვცემ ნანახს,

შევამკობ, დავხვეწ, დავდგამ ლამაზად;

ისევ შორს, ჩრდილით შევიმოსები,

ისევ ჩრდილების სპეკტაკლებს დავდგამ...